Love Suck! เกลียดนัก...รักดูไหม? // NC ตอนที่ 39 [Rewrite]
ผมเดินทอดน่องกลับห้องพักไปเฉี่อยๆ
อยู่ที่นี่ทำให้ผมมองเห็นดาวกับพระจันทร์ชัดมาก อากาศก็บริสุทธิ์ คนก็ใจดี ชักไม่อยากกลับแล้วสิ
“อ๊ะ!”
ผมขนลุกซู่ไปทั้งตัวเมื่ออยู่ๆ
ก็มีใครที่ไหนไม่รู้ สอดตัวเข้ามาทางด้านหลังเพื่อประชิดตัวผมแล้วใช้มือปิดปากผมไว้แน่น
มืออีกข้างรวบเอวผมไว้ไม่ให้วิ่งหนี
“อื้อ!! อ่อยอ๊ะ!!!!” ผมร้องสุดเสียงแล้วดิ้นสุดแรงหวังให้หลุด
ใครมันเล่นบ้าอะไรวะ กลัวนะเว้ย!!
กึก…
น้ำเสียงเหยียบเย็นที่ข้างหูทำให้อาการดิ้นของผมหยุดชะงัก
ก่อนจะรีบหันขวับไปมองด้านหลัง ไฟทางเดินที่เปิดไว้เพื่อนำทางทำให้ผมเห็นใบหน้าบุคคลที่ถือวิสาสะกอดผมอยู่ชัดเจน
ใบหน้าผมห่างกับเขาไม่ถึงคืบ
“...”
“เห็นหน้ากูถึงกับช็อคพูดไม่ออกเลยเหรอหื้ม...ไอ้น้องบีทส์” พี่ซันยิ้มเยาะ
“กล้ามากนะที่หนีกูมาแบบนี้”
“อื้อ!!” ผมร้องประท้วงในลำคอให้อีกคนปล่อยทั้งที่หัวใจแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอก
ไม่ใช่เพราะความดีใจ แต่ผมกำลังตกใจ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเจอพี่มันที่นี่
“ถ้ามึงแหกปาก กูจะปล้ำมึงตรงนี้ให้คนอื่นเขาเห็นกันไปเลยว่าเราเป็นอะไรกัน
ไม่ว่าใครหน้าไหน...จะเป็นชู้หรือกิ๊กของมึง กูก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น!”
พี่ซันกระซิบชิดใบหูผมเสียงเหี้ยม ก่อนจะลากให้ผมขยับตามไปทางบ้านที่เขาเปิดเข้าพัก
เมื่อถึงบ้านพักก็เปิดประตูในเสี้ยววินาที
ก่อนจะเหวี่ยงผมเข้าไปในตัวบ้านที่ผมเพิ่งจะชมไปหยกๆ
ว่าแม่งสวยมากและเป็นส่วนตัวโคตรๆ
“มีอะไรจะพูดมั้ย?” พี่ซันถามเสียงเข้ม มุมปากอมยิ้มจนคล้ายแสยะยิ้ม
ตาเข้มที่ปกติก็ดุอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งฉายชัดถึงความไม่พอใจ อาการหายใจแรงๆ ชี้ชัดว่าพี่มันกำลังโกรธมากแค่ไหนกับการกระทำของผม
“ม ไม่มีครับ ผมพูดไปหมดแล้ว” ผมกัดฟันตอบ ความเข้มแข็งที่พยายามสร้างขึ้นมาพังหมดแล้วอย่างไม่มีชิ้นดีตั้งแต่เจอหน้าพี่ซัน
ผมตอกย้ำตัวเองในใจว่าห้ามอ่อนแอ
ถ้าเลือกที่จะเดินออกมาแล้วก็ต้องไปให้สุดทาง อย่าลังเลให้ใครต้องเสียใจมากไปกว่านี้
พี่ซันต้องกลับไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่
“อยากจะเลิกกับกูอย่างงั้นเหรอ” พี่ซันเลิกคิ้วถาม
“...”
“มีคนใหม่แล้วอย่างงั้นเหรอ?”
เขากดเสียงต่ำข่มขู่ “เงียบทำไม ตอบกูมาสิวะ!”
“พี่ก็เห็นแล้วนี่!!”
ผมตอบกลับเสียงดังจนแสบคอ
“สะใจมั้ย”
ผมชะงัก ไม่เข้าใจคำถาม
“กูถามว่าสะใจมั้ย! ที่ทำให้กูรักแล้วมาปั่นหัวกูเล่นแบบนี้!!”
“ผม...” ผมอึกอัก ความเสียใจเต็มตื้นอยู่ในอก
พี่ซันเดินไล่ต้อนผมจนตอนนี้ยืนชิดกับผนังบ้าน
ก่อนที่เขาจะถอดเข็มขัดหนังของตัวเองออก ตาจ้องผมเขม็ง
“พี่จะทำอะไร
อย่าทำอะไรผมเลยนะ” ผมพูดขอร้องพี่ซันเลิ่กลั่กด้วยความกลัว
พลางยกมือขึ้นมาไหว้คนตรงหน้าหวังเพื่อให้พี่มันใจเย็นขึ้นบ้าง “ผมขอร้องล่ะ”
“ฮ่ะๆ กลัวเหรอ
ไม่ต้องกลัว!”
“อ๊ะ!!” ผมร้องด้วยความเจ็บเมื่อพี่ซันรวบมือผมไว้ทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงลากผมเข้าไปในห้องนอน
แล้วเหวี่ยงร่างผมลงไปนอนตัวงออยู่บนเตียงขาวขนาดใหญ่ที่กินบริเวณเกือบทั้งห้อง นัยน์ตาคมดุของพี่ซันไม่มีวี่แววล้อเล่นจนผมลอบกลืนน้ำลายลงคอ
พยายามคิดหาวิธีให้อีกคนใจเย็นลง
ทำยังไงดี!
“พะ...พี่จะทำอะไร” ผมถอยกรูดเมื่อพี่ซันค่อยๆ
เดินเข้ามาใกล้แล้วก้าวขึ้นเตียงมา “เราอย่าถลำลึกไปมากกว่านี้เลยนะครับ
ผมรู้ว่าพี่ไม่ทำหรอก เพราะฉะนั้นเรามาคุยกันดีๆ ดีกว่านะครับ!” ผมขยับถอยหนีจนชิดหัวเตียง
“โอ๊ย...พี่ผมเจ็บ อึก...”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่ซันคว้าข้อเท้าผมไว้ข้างหนึ่งแล้วลากเข้าหาตัวจนลำตัวผมครูดไปกับเตียง
เขาอาศัยช่วงที่ผมกำลังตกใจก้าวมานั่งคร่อมตัวผมไว้ด้วยขาสองข้าง มือหนารวบมือผมสองข้างขึ้นไว้เหนือศีรษะด้วยมือเดียวแล้วใช้มืออีกข้างมือผมไว้ด้วยเข็มขัด
“พี่ซัน!!!”
คนโดนเรียกไม่สนใจ เขารวบมือผมไว้แล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ
“พูดอีกทีสิ มึงจะเลิกกับกูจริงๆ งั้นเหรอ?!” พี่ซันถามเสียงเข้มใบหน้าหล่อก้มลงมาแทบชิดกับหน้าผม
หางตาผมเปียกชื้น พี่มันทำให้ผมกลัว
“บอกกูอีกทีซิ
ว่าทำไมถึงอยากเลิก! ถ้ามึงมีเหตุผลที่ดีกว่าการปล่อยให้กูกลับไปมีชีวิตเหมือนอย่างที่ผ่านมา
กูอาจจะยอมฟังมึงก็ได้” พี่ซันจ้องตาผมแล้วเค้นเสียงพูด มือที่รวบข้อมือผมอยู่กำแน่น
“อย่าทำแบบนี้เลยนะ ผมกลัวแล้ว” ผมพยายามเอ่ยขอร้อง
“หึ
ที่ผ่านมากูคงใจดีกับมึงเกินไปจริงๆ” พี่ซันบีบหน้าผมแน่นแล้วก้มลงกระซิบรอดไรฟัน
“ถามกูสิว่าความหวังดีโง่ๆ ของมึง กูต้องการรึเปล่า!!”
“ฮึก...พี่ หยะ...อย่าทำนะ”
ผมร้องบอกเสียงสั่นเมื่ออีกคนใช้มือปลดกางเกงผมแล้วรูดลงไปกองที่หัวเข่า
“ฮะๆ ไม่ต้องกลัว ห้องมันเก็บเสียงกูเช็คแล้ว”
ผมเม้มปาก ข่มความกลัว แล้วพยายามกลั้นน้ำตาไว้
“กูเคยบอกแล้วใช่มั้ย
ถ้าอยากให้กูใจดีด้วยมึงต้องทำตัวยังไง สุดท้ายมึงก็ชอบให้กูร้ายใส่อยู่ดี
มันก็ช่วยไม่ได้!” พี่ซันตะคอกก่อนจะยื่นมือไปรั้งกระเป๋าเป้ของตัวเองที่วางอยู่หัวเตียงมาค้นหาสิ่งที่ต้องการ
แล้วเขวี้ยงกระเป๋าทิ้งไปอีกทาง
ผมส่ายหน้า “ฮึก...ไม่เอานะ”
พี่ซันจับผมนอนคว่ำโดยไม่ฟังคำร้องขอจากผม
เขารั้งเอวผมขึ้นด้วยสองมือก่อนจะแยกขาผมให้กางออก ส่วนตัวเขาคุกเข่าตัวอยู่ตรงกลาง
หน้าขาพี่ซันสัมผัสกับขาอ่อนของผม ผมสะอึกสะอื้นนอนแนบหน้าไปกับหมอนด้วยความรู้สึกที่แตกสลาย
อย่างแรก...ผมรับรู้แล้วว่าพี่ซันเสียใจมากแค่ไหน
อย่างที่สอง...สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ผม...ไม่ได้เต็มใจ
“พี่ซัน ขอร้อง...ผมไม่เอาแบบนี้
อึก...” ผมเอ่ยขอร้องเสียงสั่น ก่อนจะกัดฟันแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงแก่นกายที่ปัดป่ายอยู่บริเวณสะโพก
พี่ซันเลิกเสื้อผมขึ้น ต่อด้วยสัมผัสหยาบโลนที่ลูบไล้และไล่ขบไปตามแผ่นหลังผมอย่างจาบจ้วง
“โอ๊ย!” ผมร้องด้วยความเจ็บ เมื่ออีกคนกัดเข้าที่แผ่นหลังของผมจมเขี้ยว ก่อนผู้สร้างรอยแผลจะใช้ลิ้นเลียวนไปรอบๆ
รอยกัดจนผมรู้สึกวูบวาบที่หน้าท้อง
พี่ซันหัวเราะในลำคอ
ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งฟาดไปที่สะโพกของผม แล้วค่อยๆ แยกช่องทางด้านหลังของผมด้วยสองมือ
“พี่ซันไม่เอานะ ปล่อย!!”
ผมร้องเสียงหลง แล้วดิ้นเท่าที่แรงของผมจะเอื้อ
แต่พี่ซันจับยึดเอวผมไว้แน่น แล้วกดขาผมไว้กับเตียง
“กูจะทำให้มึงรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของมึง! จำเอาไว้ว่ามีแค่กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์ ส่วนคนอื่น...อย่าหวัง!!”
“เฮือก! อื้อ...ไม่เอา โอ๊ย!” ผมเจ็บจนเกร็งไปทั้งร่าง รู้สึกเจ็บเสียดไปทั่วแผ่นหลังเพราะพี่ซันไม่ได้เปิดทางให้เหมือนอย่างเคย
พี่ซันค่อยๆ
กดแก่นกายของตัวเองเข้ามาลุกล้ำบริเวณด้านหลังของผมแล้วถอนออกก่อนจะกดตัวเข้ามาใหม่
แต่เพราะผมเกร็งจนตอดรัดพี่มันแน่นจึงไม่ได้ดั่งใจคนเฮงซวย
“อย่าเกร็ง!” พี่ซันขู่รอดไรฟัน ก่อนจะก้มลงใช้ลิ้นไล่เลียไปตามแผ่นหลังผม
มือหนาขยับมากอบกุมแก่นกายของผมไว้แล้วลูบวนส่วนปลาย พร้อมกับค่อยๆ
ออกแรงขยับมือชักเข้าออกให้ผม
แม้จะไม่ได้ต้องการให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น
แต่สุดท้ายผมก็ส่งเสียงน่ารังเกียจออกไปอยู่ดี ร่างกายของผมไม่เคยปฏิเสธพี่ซัน
“อื้อ...”
เมื่อเห็นว่าผมผ่อนคลายมากขึ้น
พี่ซันจึงกดตัวเข้ามาแบบทีเดียวมิดด้ามแล้วแช่ไว้ไม่ขยับ
ผมกัดฟันพลางสะอื้นเพราะเจ็บ เจ็บเหมือนจะตาย โดยเฉพาะตรงก้อนเนื้อที่ยังเต้นอยู่
“ข้างในของมึงนี่มันฆ่ากูชัดๆ
เลย” พี่ซันพูดเสียงพร่า ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ
เขาไม่ลืมกระตุ้นด้วยการใช้นิ้วบีบขยี้หัวนมผม ส่วนมืออีกข้างก็กำลังชักแก่นกายของผมที่ขยายตัวไปตามแรงชักจูงของมือหนา
พี่ซันเร่งขยับเอวสอบแล้วโถมแรงใส่ผมถี่รัว
“ซี้ด...” ผมพยายามกัดฟันกลั้นเสียงครางของตัวเองเท่าที่จะทำได้
ดูเหมือนพี่ซันจะรู้เมื่ออยู่ๆ
อีกคนก็พลิกตัวผมให้นอนหงายก่อนจะจับขาผมพาดบ่าสองข้าง
พร้อมจับแก่นกายมาจ่อบริเวณช่องทางด้านหลังแล้วแทงแก่นกายใหญ่เข้ามาแรงๆ
จนตัวผมสะดุ้งโยน
“อื้อ...” ผมครางยาวเมื่อจุดที่โดนกระแทกใส่เมื่อกี้โดนจุดกระสันของผมเหมือนรู้ตำแหน่งดีอยู่แล้ว
พี่ซันยิ้มกริ่มก่อนจะทาบทับตัวลงมาครอบครองริมฝีปากของผมอย่างจาบจ้วง
เอวหนาขยับเข้าออกเป็นจังหวะถี่รัว มือสองข้างของผมจากที่เคยใช้ดันอกพี่ซันออกเริ่มขยับไปคล้องคออีกฝ่ายไว้โดยไม่รู้ตัว
ผมดิ้นประท้วงเมื่อพี่ซันจูบผมนานจนเริ่มขาดอากาศหายใจจากการที่อีกคนแกล้งดูดอากาศไปจากตัวผมด้วยการจูบครั้งละนานๆ
เลยทำให้ผมต้องจูบอีกคนกลับเพื่อแย่งเอาอากาศเข้าปอด ลิ้นหนาของพี่ซันเกี่ยวพันลิ้นของผมแล้วดูดดุนกลับอย่างไม่ยอม
“อ่า...” ยิ่งเสียวมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งตอดรัดความอุ่นร้อนของอีกฝ่าย
พี่ซันกระแทกกระทั้นใส่ผมไม่ออมแรงเหมือนต้องการระบายความโกรธและความไม่พอใจทั้งหมดส่งผ่านเซ็กส์
จนผมเสร็จไปก่อนหนึ่งรอบอย่างเหนื่อยหอบ
“พะ...พอแล้ว” ผมร้องบอกเสียงอ่อน ซบหน้าไปกับแขนที่ถูกมัดติดกันไว้ พี่ซันไม่หือไม่อือกับคำขอของผม
มือหนาเลื่อนมาจับเอวผมพลิกตะแคงก่อนจะยกขาผมขึ้นพาดบ่าข้างหนึ่งแล้วเริ่มขยับอีกครั้ง
“ซี้ด...” พี่ซันเสียงครางทุ้มลำคอ
เอวสอบขยับเข้าออกแล้วเริ่มเร่งจังหวะ ผมกัดปากจนห่อเลือด เมื่อหูได้ยินเสียงเตียงขยับตามแรงของพี่ซัน
พี่ซันเร่งจังหวะถี่รัวจนตัวผมโคลงไปตามแรงเขาเอวแทบหัก
ผมมุดหน้าเข้าไปซุกหมอนแล้วใช้ปากกัดหมอนปิดเสียงของตัวเอง
“อ๊ะ...อึก อื้อ”
“ฮึ่ม...” พี่ซันครางในลำคอแล้วกระแทกแรงๆ
อีกสองสามครั้งก่อนจะปล่อยของเหลวเข้าไปในตัวผม เขาถอนแก่นกายออกพร้อมกับทิ้งร่างลงมากอดผมไว้
มือหนาคว้าเอาผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมร่างเราสองคนไว้
ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้ผมเริ่มสะอื้น
“มึงอยากเลิกกับกูนักใช่มั้ย”
พี่ซันถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
มือหนาเลื่อนมาเขี่ยแก้มผมจากทางด้านหลัง ผมสะดุ้งกับสัมผัสของเขาก่อนจะนอนขดตัวเข้าหากัน
“ทั้งที่กูพยายามทำเพื่อมึง พยายามที่จะรักษาสัญญาระหว่างเรา แต่ทำไมมึงถึงชอบผลักไสให้กูไปไกลๆ” คนรักของผมตัดพ้อ
“มึงไม่เคยคิดอะไรกับกู อย่างที่บอกในจดหมายนั่นจริงเหรอ” พี่ซันขยับมาถามข้างหูแล้วเลื่อนมือมาถอดเข็มขัดที่มัดมือผมอยู่ออกเขวี้ยงไปอีกทาง
ก่อนจะสอดมือเข้ามาใต้สะโพกผมเพื่อดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมหันหน้าเข้ามาซุกที่อกเขาแล้วปิดตาร้องไห้
“พี่ฟ้ารู้ ฮึก...หมดแล้ว” ผมเปล่งเสียงอู้อี้กับอกพี่ซัน
“แม่พี่ก็รู้แล้ว” ผมบอกต่อเหมือนเด็กกำลังฟ้องผู้ใหญ่
พี่ซันลูบหัวปลอบผม
“พี่ทำผมเจ็บด้วย”
“ขอโทษ...แต่ถ้าไม่ทำอะไรมึงบ้างกูคงคลั่ง ครั้งนี้มึงทำกูโกรธแทบบ้า” พี่ซันปลอบต่อลูบหัวผมไม่หยุด ริมฝีปากหนาประทับลงมาที่หัวผมแล้วจูบหนักๆ
แปลก...ที่แค่ได้ยินคำขอโทษ
ความรู้สึกเจ็บหนึบในใจของผมกลับคลายลง
ผมเม้มปากกลั้นสะอื้นแล้วแนบหน้าไปกับแผ่นอกกว้าง
-มีต่อนะค้าบกลับไปที่เด็กดีนะ-
