Known..แค่รู้ว่ารัก // NC ตอนที่ 14 ได้เวลาที่เสือจะกินแมว

Known  แค่รู้ว่ารัก // NC ตอนที่ 14  [KrisYelo]

“เพราะฉะนั้น...เป็นของฉันเถอะนะ”

ดวงตาสองคู่ประสานกันนิ่ง

อู๋อี้ฟานค่อยๆ เลื่อนมือเข้าไปในกางเกงยี่ห้อหรูของปาร์คชานยอล “ดะ...เดี๋ยว!!” เจ้าของฉายามาเฟียมองมือที่รั้งแขนของเขาเอาไว้ แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเพราะแน่ใจว่าปาร์คชานยอลไม่ได้ต้องการจะปฏิเสธ

“ป...ปิดไฟเถอะ” ปาร์คชานยอลเอ่ยขอเสียงสั่น เบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตาร้อนแรงของเจ้าของเตียง

เจ้าของฉายามาเฟียพยักหน้ารับโดยไม่เอ่ยแซว ก่อนจะก้าวลงจากเตียงไปปิดไฟดวงใหญ่ แล้วเดินฝ่าความมืดไปเปิดไฟดวงเล็กตรงหัวเตียง บรรยากาศภายในห้องจึงมีเพียงแสงสลัวเท่านั้น

อู๋ฟานปลดเนคไทโยนทิ้งไป มือหยาบปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกหลวมๆ ปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกง แล้วกลับมาที่เตียงอีกครั้งใช้สายตาเพ่งมองผ่านความมืดไปที่ร่างโปร่ง ปาร์คชานยอลขยับตัวขึ้นไปนอนแผ่ที่กลางเตียง มือเรียวค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกเช่นกัน

“อื้อ...” ริมฝีปากทั้งสองปิดแนบกันสนิท อู๋ฟานเลื่อนมือไปช่วยปลดกางเกงของปาร์คชานยอลแล้วดึงรั้งลงไปกองที่ปลายเท้า ร่างโปร่งก็ให้ความร่วมมือโดยการใช้เท้าเขี่ยกางเกงออกไปให้พ้นตัว ลำแขนวางพาดที่ลำคอแกร่ง นิ้วมือเรียวขาวทั้งสิบสอดรับไปตามไรผมสีดำสนิทของอู๋ฟาน พลางดึงรั้งให้ใบหน้าหล่อเข้มแนบชิดกับใบหน้าตนจนไร้ช่องว่าง

เสียงจูบระงมอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่อู๋ฟานจะปล่อยริมฝีปากของชานยอลเป็นอิสระและให้ร่างโปร่งนอนราบไปกับเตียง มือหยาบกระด้างเลื่อนไปกอบกุมแก่นกายของคนด้านล่างแล้วลูบคลำส่วนปลาย เรียกเสียงครางต่ำแผ่วเบาจากปากอิ่ม

“อ๊ะ...” ปาร์คชานยอลครางซี้ดอย่างลืมตัว เมื่อรับรู้ได้ถึงความอ่อนนุ่มวาบหวิวที่สัมผัสอยู่กลางกาย ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปาก ใบหน้าขาวเชิดขึ้น มืออีกข้างกำผ้าปูแน่น

อู๋ฟานใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำขาวขุ่นที่ล้นออกมาจากมุมปาก พลางเอ่ยบอกชานยอลเสียงนุ่ม “ทนหน่อยนะ” ใบหน้าขาวพยักหน้ารับก่อนจะกัดปากแน่นเมื่อรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่บุกรุกเข้ามาสู่ร่างกาย

“เบาหน่อย...” ปาร์คชานยอลกัดริมฝีปากจนเหงื่อซึม

“เจ็บเหรอ” อู๋ฟานถามด้วยความเป็นห่วง แม้จะยั้งมือลงน้ำหนักให้เบาที่สุดตอน กดนิ้วเข้าไปในร่างคนใต้ล่างเนื่องด้วยเกรงว่าปาร์คชานยอลจะเจ็บ เขารู้ดีว่าครั้งแรกคงเลี่ยงการเจ็บปวดได้ยาก

“ม...ไม่เป็นไร” ปาร์คชานยอลยิ้มแล้วส่ายหน้า แม้หางตาจะชุ่มแล้วก็ตาม อู๋ฟานเลื่อนตัวขึ้นไปกดจุมพิตหน้าผากของคนรัก ก่อนจะเริ่มเคลื่อนมือเป็นจังหวะเข้าออก ปาร์คชานยอลกัดฟันสูดหายใจ

“เข้ามาเถอะ”

“แต่เธอจะเจ็บ” อู๋ฟานเอ่ยค้าน พลางเก็บมือกลับ เขาไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว จ้องแต่จะเอาเปรียบอีกฝ่ายโดยไม่สนใจว่าคนของตัวเองจะได้รับความเจ็บปวดยังไง

ปาร์คชานยอลยกยิ้มทะเล้น ลุกขึ้นไปกอดคออู๋ฟานเอาไว้แล้วกดจูบหนักๆ ร่างสองร่างส่งเรียวลิ้นตวัดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใครครู่ใหญ่ก่อนจะผละออก มือเรียวข้างหนึ่งของปาร์คชานยอลเลื่อนลงมาวางอยู่ที่แผ่นอกที่มีรอยสัก แล้วลากวนเบาๆ อย่างยั่วยวน

“กูรู้ว่าเราจะผ่านมันไปได้” ปาร์คชานยอลพูดเสียงหวาน พลางเลื่อนมือไปกอบกุมแก่นกายใหญ่ของอีกคน ออกแรงคลึงจนได้ยินเสียงครางฮึ่มจากลำคอเจ้าพ่อมาเฟีย

“ฉันเป็นห่วง ก็เพราะเป็นเธอ”

อู๋ฟานดึงหน้าคนช่างยั่วเข้ามารับจูบ บดคลึงริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างเอาใจ พร้อมกับดันร่างโปร่งให้นอนราบไปกับเตียง ปาร์คชานยอลเลื่อนมือขึ้นมาคล้องลำคออู๋ฟานเอาไว้ ริมฝีปากทั้งสองยังคงสลับกันดูดคลึงไปมาไม่ห่าง จวบจนเริ่มหมดอากาศหายใจปาร์คชานยอลจึงดึงหน้ากลับออกมา แต่ยังคงใช้ปลายจมูกของตนแตะปลายจมูกของอู๋ฟานเอาไว้

“จำเอาไว้ด้วยนะว่ามึงเป็นของกู ถ้ามีคนอื่น...ศพไม่สวยแน่” ปาร์คชานยอลพูดขู่พลางใช้ขาสองข้างเกี่ยวตวัดรอบเอวสอบของเจ้าของร่างมาเฟียเอาไว้

อู๋อี้ฟานยกยิ้มในขณะที่จ่อแก่นกายไว้ตรงช่องทางด้านหลังของคนช่างยั่ว

“งั้นก็จำเอาไว้ด้วยเหมือนกัน ว่าทั้งหมดของเธอเป็นของฉัน...ปาร์คชานยอล”

ร่างสองร่างยังคงกอดตวัดรัดคลึงกันอยู่ไม่ห่าง จวบจนสามชั่วโมงผ่านไป ปาร์คชานยอลที่แทบสลบไสลคาอกเจ้าของฉายามาเฟีย เอ่ยปากร้องห้ามคนรักด้วยเสียงแหบแห้ง ก่อนจะผลอยหลับไปทันทีที่ทั้งคู่ทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุด

อู๋ฟานถอนแก่นกายออกจากร่างโปร่ง พลางรั้งผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของคนรักเอาไว้ก่อนจะเดินเปลือยลงเตียงไปหยิบผ้าขนหนูมาพันกาย แล้วออกจากห้องนอนมาหยิบกะละมังใบเล็กในห้องน้ำ เทน้ำดื่มสะอาดใส่ หยิบผาขนหนูผืนเล็กมาพาดไหล่ แล้วย้อนกลับมาที่เตียงเพื่อทำความสะอาดร่างกายให้ปาร์คชานยอลอย่างเบามือ

เมื่อทำความสะอาดร่างกายให้คนรักเสร็จจึงหยิบเสื้อเชิ้ตของตนที่มีสำรองไว้เสมอ มาสวมใส่ให้ปาร์คชานยอลเพราะเกรงว่าอีกคนจะป่วย ก่อนจะออกจากห้องอีกครั้งเพื่ออาบน้ำ กว่าที่ร่างสูงของเจ้าของฉายามาเฟียจะได้ข่มตาหลับก็เกือบจะรุ่งเช้าของอีกวัน

- กลับไปคอมเม้นท์ได้ที่เนื้อเรื่องหลักนะฮะ -