Known แค่รู้ว่ารัก // NC ตอนที่ 14 [KrisYelo]
“เพราะฉะนั้น...เป็นของฉันเถอะนะ”
ดวงตาสองคู่ประสานกันนิ่ง
อู๋อี้ฟานค่อยๆ
เลื่อนมือเข้าไปในกางเกงยี่ห้อหรูของปาร์คชานยอล “ดะ...เดี๋ยว!!” เจ้าของฉายามาเฟียมองมือที่รั้งแขนของเขาเอาไว้
แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเพราะแน่ใจว่าปาร์คชานยอลไม่ได้ต้องการจะปฏิเสธ
“ป...ปิดไฟเถอะ” ปาร์คชานยอลเอ่ยขอเสียงสั่น
เบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตาร้อนแรงของเจ้าของเตียง
เจ้าของฉายามาเฟียพยักหน้ารับโดยไม่เอ่ยแซว
ก่อนจะก้าวลงจากเตียงไปปิดไฟดวงใหญ่ แล้วเดินฝ่าความมืดไปเปิดไฟดวงเล็กตรงหัวเตียง
บรรยากาศภายในห้องจึงมีเพียงแสงสลัวเท่านั้น
อู๋ฟานปลดเนคไทโยนทิ้งไป มือหยาบปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกหลวมๆ
ปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกง
แล้วกลับมาที่เตียงอีกครั้งใช้สายตาเพ่งมองผ่านความมืดไปที่ร่างโปร่ง
ปาร์คชานยอลขยับตัวขึ้นไปนอนแผ่ที่กลางเตียง มือเรียวค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกเช่นกัน
“อื้อ...” ริมฝีปากทั้งสองปิดแนบกันสนิท
อู๋ฟานเลื่อนมือไปช่วยปลดกางเกงของปาร์คชานยอลแล้วดึงรั้งลงไปกองที่ปลายเท้า
ร่างโปร่งก็ให้ความร่วมมือโดยการใช้เท้าเขี่ยกางเกงออกไปให้พ้นตัว
ลำแขนวางพาดที่ลำคอแกร่ง นิ้วมือเรียวขาวทั้งสิบสอดรับไปตามไรผมสีดำสนิทของอู๋ฟาน พลางดึงรั้งให้ใบหน้าหล่อเข้มแนบชิดกับใบหน้าตนจนไร้ช่องว่าง
เสียงจูบระงมอยู่ครู่ใหญ่
ก่อนที่อู๋ฟานจะปล่อยริมฝีปากของชานยอลเป็นอิสระและให้ร่างโปร่งนอนราบไปกับเตียง
มือหยาบกระด้างเลื่อนไปกอบกุมแก่นกายของคนด้านล่างแล้วลูบคลำส่วนปลาย เรียกเสียงครางต่ำแผ่วเบาจากปากอิ่ม
“อ๊ะ...” ปาร์คชานยอลครางซี้ดอย่างลืมตัว
เมื่อรับรู้ได้ถึงความอ่อนนุ่มวาบหวิวที่สัมผัสอยู่กลางกาย ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปาก
ใบหน้าขาวเชิดขึ้น มืออีกข้างกำผ้าปูแน่น
อู๋ฟานใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำขาวขุ่นที่ล้นออกมาจากมุมปาก
พลางเอ่ยบอกชานยอลเสียงนุ่ม “ทนหน่อยนะ” ใบหน้าขาวพยักหน้ารับก่อนจะกัดปากแน่นเมื่อรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่บุกรุกเข้ามาสู่ร่างกาย
“เบาหน่อย...” ปาร์คชานยอลกัดริมฝีปากจนเหงื่อซึม
“เจ็บเหรอ” อู๋ฟานถามด้วยความเป็นห่วง
แม้จะยั้งมือลงน้ำหนักให้เบาที่สุดตอน กดนิ้วเข้าไปในร่างคนใต้ล่างเนื่องด้วยเกรงว่าปาร์คชานยอลจะเจ็บ
เขารู้ดีว่าครั้งแรกคงเลี่ยงการเจ็บปวดได้ยาก
“ม...ไม่เป็นไร” ปาร์คชานยอลยิ้มแล้วส่ายหน้า
แม้หางตาจะชุ่มแล้วก็ตาม อู๋ฟานเลื่อนตัวขึ้นไปกดจุมพิตหน้าผากของคนรัก
ก่อนจะเริ่มเคลื่อนมือเป็นจังหวะเข้าออก ปาร์คชานยอลกัดฟันสูดหายใจ
“เข้ามาเถอะ”
“แต่เธอจะเจ็บ” อู๋ฟานเอ่ยค้าน พลางเก็บมือกลับ
เขาไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว จ้องแต่จะเอาเปรียบอีกฝ่ายโดยไม่สนใจว่าคนของตัวเองจะได้รับความเจ็บปวดยังไง
ปาร์คชานยอลยกยิ้มทะเล้น
ลุกขึ้นไปกอดคออู๋ฟานเอาไว้แล้วกดจูบหนักๆ ร่างสองร่างส่งเรียวลิ้นตวัดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใครครู่ใหญ่ก่อนจะผละออก
มือเรียวข้างหนึ่งของปาร์คชานยอลเลื่อนลงมาวางอยู่ที่แผ่นอกที่มีรอยสัก แล้วลากวนเบาๆ
อย่างยั่วยวน
“กูรู้ว่าเราจะผ่านมันไปได้” ปาร์คชานยอลพูดเสียงหวาน
พลางเลื่อนมือไปกอบกุมแก่นกายใหญ่ของอีกคน ออกแรงคลึงจนได้ยินเสียงครางฮึ่มจากลำคอเจ้าพ่อมาเฟีย
“ฉันเป็นห่วง ก็เพราะเป็นเธอ”
อู๋ฟานดึงหน้าคนช่างยั่วเข้ามารับจูบ
บดคลึงริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างเอาใจ พร้อมกับดันร่างโปร่งให้นอนราบไปกับเตียง
ปาร์คชานยอลเลื่อนมือขึ้นมาคล้องลำคออู๋ฟานเอาไว้ ริมฝีปากทั้งสองยังคงสลับกันดูดคลึงไปมาไม่ห่าง
จวบจนเริ่มหมดอากาศหายใจปาร์คชานยอลจึงดึงหน้ากลับออกมา แต่ยังคงใช้ปลายจมูกของตนแตะปลายจมูกของอู๋ฟานเอาไว้
“จำเอาไว้ด้วยนะว่ามึงเป็นของกู ถ้ามีคนอื่น...ศพไม่สวยแน่”
ปาร์คชานยอลพูดขู่พลางใช้ขาสองข้างเกี่ยวตวัดรอบเอวสอบของเจ้าของร่างมาเฟียเอาไว้
อู๋อี้ฟานยกยิ้มในขณะที่จ่อแก่นกายไว้ตรงช่องทางด้านหลังของคนช่างยั่ว
“งั้นก็จำเอาไว้ด้วยเหมือนกัน ว่าทั้งหมดของเธอเป็นของฉัน...ปาร์คชานยอล”
ร่างสองร่างยังคงกอดตวัดรัดคลึงกันอยู่ไม่ห่าง
จวบจนสามชั่วโมงผ่านไป ปาร์คชานยอลที่แทบสลบไสลคาอกเจ้าของฉายามาเฟีย เอ่ยปากร้องห้ามคนรักด้วยเสียงแหบแห้ง
ก่อนจะผลอยหลับไปทันทีที่ทั้งคู่ทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุด
อู๋ฟานถอนแก่นกายออกจากร่างโปร่ง พลางรั้งผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของคนรักเอาไว้ก่อนจะเดินเปลือยลงเตียงไปหยิบผ้าขนหนูมาพันกาย
แล้วออกจากห้องนอนมาหยิบกะละมังใบเล็กในห้องน้ำ เทน้ำดื่มสะอาดใส่ หยิบผาขนหนูผืนเล็กมาพาดไหล่
แล้วย้อนกลับมาที่เตียงเพื่อทำความสะอาดร่างกายให้ปาร์คชานยอลอย่างเบามือ
เมื่อทำความสะอาดร่างกายให้คนรักเสร็จจึงหยิบเสื้อเชิ้ตของตนที่มีสำรองไว้เสมอ
มาสวมใส่ให้ปาร์คชานยอลเพราะเกรงว่าอีกคนจะป่วย ก่อนจะออกจากห้องอีกครั้งเพื่ออาบน้ำ
กว่าที่ร่างสูงของเจ้าของฉายามาเฟียจะได้ข่มตาหลับก็เกือบจะรุ่งเช้าของอีกวัน
- กลับไปคอมเม้นท์ได้ที่เนื้อเรื่องหลักนะฮะ -
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น